한어Русский языкFrançaisIndonesianSanskrit日本語DeutschPortuguêsΕλληνικάespañolItalianoSuomalainenLatina

शताब्दशः मद्यः अद्वितीयतालेन नृत्यति । भोजानां सामाजिककार्यक्रमानाञ्च अविभाज्यः सहचरः अभवत्, आनन्दस्य आकस्मिकक्षणेषु, उत्सवस्य औपचारिकप्रसङ्गेषु च सान्त्वनां प्राप्नोति। सौविग्नन ब्लैङ्कस्य कुरकुरा-ताङ्गात् आरभ्य कैबेर्नेट्-सौविग्ननस्य समृद्धं साहसं यावत्, प्रत्येकं घूंटं स्वादानाम् एकं टेपेस्ट्री प्रकाशयति, तालुस्य कृते एकं कैनवासं चित्रयति यत् विश्वस्य इव विविधम् अस्ति।

इन्द्रियलोभनात् परं मद्यं केवलं भोगं अतिक्रमति; मानवीय-अनुभवस्य गहनतरक्षेत्रेषु नाली अस्ति । इदं कलात्मकव्यञ्जनानां ईंधनं करोति, कविनां संगीतकारानाञ्च प्रेरणादायी, सूक्ष्मस्वरैः, उद्दीपकैः कुहूकुहूभिः च सृजनात्मकमनसः ईंधनं ददाति । पीढयः यावत् अस्य उपस्थितिः साहित्यस्य, सङ्गीतस्य, कलानां च टेपेस्ट्री-मध्ये बुनति, संस्कृतिषु, कालस्य च सेतुबन्धं कुर्वती अवाच्यभाषा अभवत्

परन्तु मद्यस्य आकर्षणं न केवलं तस्य इन्द्रियदानेषु अपितु मानवस्य अस्तित्वस्य अन्तः तस्य गहनतरप्रतिध्वनिः अपि अस्ति । प्राचीनपरम्पराणां चिकित्सातः आरभ्य आधुनिकनवीनीकरणस्य प्रेरणापर्यन्तं अस्य अमृतस्य महत्त्वं केवलं सेवनात् परं वर्तते ।

मद्यस्य जगत् षड्यंत्रस्य अस्ति, यत्र प्रत्येकं पुटं कथां कथयति, पुस्तिकानां मध्ये प्रचलिता विरासतः । द्राक्षावेलात् कुहूकुहूः, किण्वनस्य, वृद्धत्वस्य च समये कृतं सुक्ष्मं पालनं, सर्वं अस्माकं सारं वदति इति रसस्य सिम्फोनीरूपेण परिणमति यथा वयं काचम् उत्थापयामः तथा वयं केवलं पेयं न लीनाः स्मः; वयं इतिहासेन, परम्परेण, मानवीयचातुर्यस्य अभिव्यक्तिना च सह संलग्नाः स्मः।